ELEMENTAL projeyi şu şekilde anlatıyor:

“Şili Hükümeti aşağıdaki denklemi çözülmesini istedi: ‘Quinta Monroy'un 100 ailesini, Şili çölündeki bir şehir olan Iquique'nin tam merkezinde bulunan, son 30 yıldır yasadışı olarak işgal ettikleri 5.000 m2'lik alana yerleştirmek.’

Arazi, altyapı ve mimari için ödemek zorunda olduğumuz 7.500 ABD doları tutarında bir sübvansiyon kullanarak mevcut Konut Politikası çerçevesinde çalışmak zorundaydık. Şili inşaat endüstrisindeki mevcut değerler göz önüne alındığında, 7.500 ABD Doları yaklaşık 30 m2 inşa edilmiş alana izin vermektedir. Arazinin fiyatına rağmen (sosyal konutların normalde karşılayabileceğinden 3 kat daha fazla), amaç aileleri çevreye yerleştirmek yerine aynı araziye yerleştirmekti.

Soruya cevap verecek olursak, 1 ev = 1 aile = 1 arsa varsayarsak, arazide sadece 30 aileyi ağırlayabildik. İzole evlerin sorunu, arazi kullanımı açısından çok verimsiz olmalarıdır. Bu nedenle, sosyal konut mümkün olduğunca düşük maliyetli arazi arama eğilimindedir. Arazi, normalde şehirlerin sunduğu iş, eğitim, ulaşım ve sağlık olanaklarından çok uzaktadır. Bu işleyiş tarzı, sosyal konutları yoksul bir kentsel yayılma içinde yerelleştirme, kızgınlık, sosyal çatışma ve eşitsizlik kuşakları yaratma eğiliminde olmuştur.

Araziyi daha verimli kullanmak adına sıra evlerle çalıştık, hatta arsa genişliğini evin genişliğine denk gelene kadar küçülttük ve üstelik bir oda genişliğine denk getirdik. Sadece 66 aileyi ağırlayabildik. Bu tiple ilgili sorun, bir aile yeni bir oda eklemek istediğinde, önceki odaların ışığına ve havalandırmasına erişimi engellemesidir. Ayrıca sirkülasyonun diğer odalardan yapılması gerektiğinden mahremiyetten taviz verir. O zaman elde ettiğimiz şey, verimlilik yerine aşırı kalabalık ve gelişigüzelliktir.

Son olarak, arazi kullanımı açısından çok verimli olan yüksek binaları tercih edebilirdik, ancak bu tip, genişlemeleri engelliyordu ve burada her evin başlangıçtaki inşa edilen alanı en az ikiye katlayabilmesine ihtiyacımız vardı."

"AMACIMIZ NEDİR?

Sosyal konutların bir gider olarak değil, bir yatırım olarak görülmesi gerektiğini düşünüyoruz. Bu nedenle, ilk sübvansiyonun zaman içinde değer katmasını sağlamak zorundaydık. Hepimiz bir ev alırken değerinin artmasını bekleriz. Ancak sosyal konut, kabul edilemez bir oranda, bir ev satın almaktan çok bir araba satın almaya benzer; her geçen gün değeri düşer.

Bunu düzeltmek çok önemli çünkü Şili konut açığını kapatmak için önümüzdeki 20 yılda 10 milyar dolar harcayacak. Ancak küçük aile ölçeğinde de Devletten alınan konut yardımı bugüne kadar yapılmış en büyük yardım olacaktır. Dolayısıyla, bu sübvansiyon zaman içinde değer katabilirse, yoksulluktan kurtulmak için önemli bir dönüm noktası anlamına gelebilir.

Elemental olarak biz, bir konut biriminin mevcut sübvansiyonun para miktarını artırmak zorunda kalmadan zamanla değerini artırabileceği bir dizi tasarım koşulu belirledik.

İlk etapta, konumu nedeniyle çok pahalı olan site için ödeme yapabilmek için yeterli yoğunluğu (ancak aşırı kalabalık olmadan) elde etmemiz gerekiyordu. Araziyi elinde tutmak, şehrin sunduğu fırsatlar ağını sürdürmek ve dolayısıyla aile ekonomisini güçlendirmek anlamına geliyordu; Öte yandan, bir mülkün değerini artırmanın anahtarı iyi bir konumdur.

İkincisi, "geniş aile"nin gelişmesi için fiziksel bir alan sağlamanın, yoksul bir ailenin ekonomik olarak yükselmesinde kilit bir konu olduğu kanıtlanmıştır. Özel ve kamusal alan arasında, yaklaşık 20 ailenin uyum sağladığı kolektif alanı tanıttık. Kolektif alan (kısıtlı erişime sahip ortak bir mülk), kırılgan sosyal koşullarda hayatta kalmaya izin veren orta düzeyde bir ilişkidir.

Üçüncüsü, her birimin hacminin %50'sinin eninde sonunda kendi kendine inşa edileceği gerçeği nedeniyle, binanın, her birimin kendi yapısı içinde genişlemesine izin verecek kadar gözenekli olması gerekiyordu. Bu nedenle, kendi kendini inşa etmenin kentsel çevre üzerinde zaman içinde herhangi bir olumsuz etkisinden kaçınmak ve aynı zamanda genişleme sürecini kolaylaştırmak için ilk bina destekleyici (sınırlayıcı değil) bir çerçeve sağlamalıdır.

Son olarak, küçük bir ev tasarlamak yerine (30 m2'de her şey küçük), orta gelirli bir ev sağladık ve şimdi bunun sadece küçük bir bölümünü veriyoruz. Bu, standartta bir değişiklik anlamına geliyordu: mutfaklar, banyolar, merdivenler, bölme duvarları ve evin tüm zor bölümleri 72 m2'lik bir evin nihai senaryosu için tasarlanmalıydı.

Sonuçta verilen para evin sadece yarısına yettiğinde, asıl soru hangi yarısını yapacağımızdır. Ne kadar para, enerji veya zaman harcarlarsa harcasınlar, bir ailenin tek başına asla başaramayacağı yarımı yapmayı seçiyoruz. Mimari olmayan sorulara, bu durumda, yoksulluğun nasıl aşılacağına, mimari araçları kullanarak bu şekilde katkıda bulunmayı umuyoruz.”